Czytałam wczoraj w Wyborczej, że głosowanie nad ratyfikacją Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i przeciwdziałaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej „miało odbyć się na poprzednim posiedzeniu Sejmu, ale w ostatniej chwili przełożyła je marszałkini Ewa Kopacz. Zrobiła to na prośbę

Sejmowe komisje poparły projekt ustawy ratyfikującej Konwencję o zwalczaniu przemocy. Posłanki i posłowie PiS sprzeciwiali się jak mogli, ale nie wyszło. Najciekawszego argumentu użył poseł Bartosz Kownacki, który byłby w stanie konwencję zaakceptować, gdyby odrzucić zawartą w niej „ideologię grupy

Niedawno w internecie zrobił furorę satyryczny tekst o tym, jak nie dać się zgwałcić. Czytając go śmiałam się, bo to takie realne, że aż śmieszne. Śmieszne jakoś tak dziwnie, bo aż bolało i to bolało wszechobecną rzeczywistością. Uchwycone w absurdalnym wymiarze dawało oddech, tłumaczyło, że to nie ja zwariowałam, że

Dominika Wielowieyska zastanawiała się niedawno w „Gazecie Wyborczej”, jak zapobiec wojnie religijnej w Polsce. Wojna religijna? „Święta wojna”? Wojna, w której istotną rolę odgrywają różnice na tle religijnym? To by znaczyło, że to, co dzieje się obecnie w Polsce, dotyczy w jakimś sensie religii katolickiej.

Pewnie już wszystko powiedziano. Listy protestacyjne, wyrzucanie ze znajomych na Facebooku, wezwanie do działania kolektywnego, obrażanie się, oburzenie inwektywy, piaskownica. W sumie – to nie moja wojna. Naprawdę. I nie mam ochoty stawać po którejkolwiek ze stron, bo na razie ejstem cała tą polemiką